Epilog .

O jeny... o.O Ja po prostu nie wierzę, że to już epilog... Łza mi się kręci w oku, a nawet spływa strumieniem... ;c Nie mam pojęcia co wam mogę powiedzieć... It all ends ♥ Zapraszam do przeczytania ostatniego już rozdziału z serii "Miłość jak róża ~ rozkwita powoli...", za który z pewnością mnie zabijecie ;)

Epilog .

Oczy Gryfonki otworzyły się szeroko, a zduszony okrzyk ugrzązł gdzieś w gardle. Nie wiedziała jak zareagować. Siedziała wpatrując się tępo w przestrzeń, nieruchomo, w jednym miejscu. Poczuła, że ktoś ją popycha. Wszyscy osobnicy na trybunach zerwali się na nogi i zaczęli uciekać przed śmiertelnymi zaklęciami. To rozbudziło nastolatkę. Powoli zaczęły do niej docierać odgłosy zbliżającej się bitwy. Ktoś wrzasnął.

- Hermionaaa! - dało się słyszeć okrzyk porywanego przez tłum chłopaka.

Zerwała się na równe nogi wyciągając różdżkę. To jest ten moment kiedy nie może się poddać. Zaczęła biec. Nie wiadomo skąd dookoła niej zaczęło pojawiać się coraz więcej śmierciożerców. Była zdruzgotana. W jednej chwili stała twarzą w twarz z zamaskowanym sługą Czarnego Pana, a w drugiej widziała przed sobą tylko włosy któregoś z jej przyjaciół. Przebiegła szybko przez błonia unikając zielonych promieni. Wpadła do zamku rozglądając się nerwowo. Jeszcze jedno mordercze zaklęcie ominęło ją o kilka milimetrów. Znalazła się na podłodze przygwożdżona do niej ciałem George'a.

- Petrificus Totalus! - wrzasnął - Nic ci nie jest?

Wyciągnął do niej dłoń. Podniosła się z ziemi i uśmiechnęła się mimowolnie.

- Dzięki.

- Nie ma za co, trzymaj się siostra. - pocałował ją w czoło. - Adios! - krzyknął i oddalił się.

- Adios! - odpowiedziała. 

Nagle coś do niej dotarło. Obejrzała się za szczerzącym się do niej bliźniakiem. "HG!" - pomyślała - "Adios - hiszpański, HG - Hermano Gemelo - Brat Bliźniak!". Wróciła z powrotem do rzeczywistości, gdy o mało co umknęła przed jaskrawym światłem. Upadła na posadzkę patrząc w szaleńcze, czarne oczy Bellatrix.

- Ty! - krzyknęła wyciągając różdżkę.

- Ojojoj... Ktoś tu jest w... Jak to mówią? Krytycznym położeniu... Hmm... Jak to zaklęcie szło? Abra Kadabra? Poczekaj... - nie skończyła. Hermiona ujrzała tylko długie blond włosy Luny i nim ogarnęła co się dzieje, musiała biec dalej.

Te skrótowe informacje nie docierały do niej. W głowie miała mętlik. Na celu miała tylko jedną rzecz. Odnaleźć GO. I w tym właśnie momencie zobaczyła burzę ognistych włosów zmierzających ku Wielkiej Sali.

- Fred! - krzyknęła.

Chłopak odwrócił się gwałtownie i z wyraźną ulgą na twarzy zaczął biec w jej stronę. Zarzuciła mu ręce na szyję i pocałowała go czule. Okręcili się w miejscu nie odrywając się od siebie.

- Ej, jest wojna! - upomniał ich znajomy głos czarnowłosego chłopaka.

Harry był w największym niebezpieczeństwie, a mimo to nadal walczył dla dobra ich miejsca zamieszkania, ich prawdziwego domu... ZA HOGWART! Nastolatka agresywnie przyciągnęła chłopaka do siebie.

- Miona, co ty...?

Oprzytomniał. Na wprost nich stał Voldemort. Nie wiadomo czemu krzywił się okropnie idąc w ich stronę. Dziewczyna zamknęła oczy. Ktoś wyrwał im różdżki zaklęciem. Przytulili się mocno.

- Ktoś próbuje się schować? I tak was widzę... - syknął Czarny Pan.

Hermiona poczuła koniec różdżki wycelowanej w jej policzek.

- Nadchodzi ten czasss... Najpierw rodzina i przyjaciele. Na koniec sam Potter. - zaśmiał się.

Jedna gorąca łza spłynęła po policzku dziewczyny. Jeszcze raz wciągnęła zapach perfum Freda. Cieszyła się, że w takiej chwili jest właśnie z nim.

- Kocham cię... - szepnęła.

Wtem wszystko zrobiło się ciemne. Nastolatka uchyliła jedno oko i przeciągnęła się mocno. Leżała w łóżku, starając się zatrzymać pod powiekami resztki jej magicznego snu, który jak na złość chciał się jak najszybciej od niej uwolnić. Zrezygnowana przetarła w końcu zaspane oczy i podniosła się z kanapy. Włożyła miękkie kapcie i powędrowała do biurka. Zjadła czekoladkę i uśmiechnęła się na widok mugolskiego zdjęcia rodzinki Weasley'ów, z którego szczerzyła się do niej znajoma ruda postać. To już dzisiaj. Zobaczy wszystkich. Ginny, Rona, Freda, George'a, Percy'ego, oczywiście nie zapominając o Harry'm!  Rozpromieniona tą myślą ubrała się i zbiegła po schodach na śniadanie. Przed wyjazdem jeszcze raz przejrzała zawartość kufra. Stojąc już na peronie, wdychając zapach pary z lokomotywy, szukała w tłumie znajomych czupryn. Jako pierwszy wpadł jej w oczy szelmowski uśmiech, pewnego znajomego młodzieńca.

- Ten rok będzie naprawdę niesamowity... - mruknęła do siebie.

~ Hermiona .

Zabijajcie <33 

Nie ma to jak wtedy, gdy cała historia okazuje się tylko snem :33 Taaaak, ja też was kocham :D

Postanowione - kolejny blog będzie o młodej Bellatrix. Później wstawię wam linka, a na razie... Muszę wam powiedzieć, że was strasznie kocham!  Dziękuję wam za tyle odwiedzin i komentarzy - nie spodziewałam się. Jesteście niesamowici! Jak ja was kocham <33 Powtarzam się, ale siedzę i płaczę. Będę tęsknić. Za wami wszystkimi, za Fredem i Hermioną... Moim pierwszym, w pełni skończonym opowiadaniem *.* Kocham was... <znowu> Dziękuję .