XXX ~ "Nie wiem czy bezmyślnością nazwiesz miłość, ale jeśli tak, to masz rację - jestem bezmyślny."

10900 wyświetleń *.* Nigdy w życiu nie sądziłam, że aż tyle osób odwiedzi tego bloga <33 DZIĘKUJĘ :**
Przepraszam was bardzo za zaniedbanie pisania - brak internetu -,- Wybaczycie? 
No, skończyliśmy na Draco i jego podrywie, stwierdziliście, że mam pisać póki mam wenę, a Fred i Herma blisko są zejścia się - czego chcieć więcej? :33 Ja wiem! Mikołajkowych życzeń :DD A więc magicznych świąt kochani i zapraszam do czytania... ♥

XXX ~ "Nie wiem czy bezmyślnością nazwiesz miłość, ale jeśli tak, to masz rację - jestem bezmyślny."

Hermiona biegła korytarzem ocierając pospiesznie łzy. "Może nikt nie zauważył? Nikt tego nie widział." - wmawiała sobie w duchu. Prawda była inna. Na błonia wysypała się cała szkoła gdy usłyszała odgłos łamanej wierzby bijącej. "To się porobiło..." - pomyślała. Wpadła do łazienki jęczącej Marty i otarła twarz. Spojrzała w lustro i jednym ruchem wytarła strużkę krwi z kącika ust. Opadła na podłogę i uniosła oczy ku sufitowi. "W coś ty się wpakowała...". Westchnęła głośno i pogrążając się w smutnych myślach, starała się sobie przypomnieć, co się dokładnie stało. Było jasno, bardzo jasno... Prawie białe włosy Dracona wylądowały już na jej czole. Twarz była blisko, bardzo blisko... Nastolatka drgnęła, nie chciała go pocałować - nie mogła.. Położyła mu dłonie na ramionach chcąc go odepchnąć, ale ten wziął to za pozytywny znak i przyciągnął ją jeszcze bliżej... To wszystko co pamiętała dokładnie. Potem pod wpływem jakiegoś ciężaru upadła na ziemię, na twarz. Ostatnią rzeczą jaką mogła dokładnie wspomnieć był... rudy. Kolor rudy przeplatał się w jej myślach. Nie wiedziała co to jest. To był po prostu rudy. Coś czego podświadomie chciała? A może coś co się w danej chwili liczyło? A może zobaczyła wiewiórkę na drzewie? To chyba najbardziej prawdopodobne... 

- Co się stało?! - krzyknęła.

- Jak to co...? To ty nic nie wiesz? - z rury odpływowej jak na zawołanie wyskoczyła Marta. - Dwóch chłopców leży przez ciebie w skrzydle szpitalnym, a ty... Ty tu siedzisz i poprawiasz włosy. - prychnęła.

- Włosy? Ja... - dopiero teraz zauważyła, że z nerwów wyciągnęła szczotkę i zaczęła układać fryzurę. - Czekaj... W skrzydle?

- A ty myślałaś, że po takiej bójce, będą mogli iść na lekcje?

- Jacy chłopcy?!

15 minut potem pędziła jak na zabicie. Przewróciła Snape'a zyskując - 30 pkt. dla Gryfonów, zrzuciła Filcha z drabiny i wystraszyła Irytka. Z hukiem otworzyła drzwi do sali chorych. Jej spojrzenie padło na pierwsze łóżko z lewej. 

- Wredny potwór... - mruknęła na widok Malfoya.

Rozejrzała się gorączkowo po pomieszczeniu. Dopiero w kącie go ujrzała. Jej serce przepełniło uczucie żalu i troski. Podeszła powoli czując kolejną gorącą łzę na twarzy. Opadła na krzesło i ujęła drżącą ręką dłoń Freda. Chwilę później wybuchnęła donośnym płaczem. To... to był on. Szybko do jej oczu uderzyła ruda czupryna. Przeczesała jego włosy palcami, pochyliła się i pocałowała go w czoło.

- Jaki z ciebie kretyn... - wymamrotała do nieprzytomnego chłopaka dusząc się łzami. - Postąpić tak bezmyślnie... - spuściła wzrok

- Nie wiem czy bezmyślnością nazwiesz miłość, ale jeśli tak, to masz rację - jestem bezmyślny.

Otworzyła szeroko w oczy. Spojrzała na brudną twarz chłopaka, która z przygnębieniem mierzyła wzrokiem skrzydło szpitale. Nie wiedziała co nią kieruje, oczy zaszły jej łzami. Usiadła koło Weasley'a i ujęła jego twarz w dłonie.

- Nie strasz mnie tak więcej. - szepnęła i pocałowała go.

Ile czasu minęło? - Kto by liczył, najważniejsze, że w końcu się przełamali, w końcu mogli być razem, w końcu oboje przekonali się do tego co ich łączy. Tej magicznej chwili nic nie mogło przerwać, nic oprócz...

- Wiedziałem, że wybierzesz jego. - prychnął ktoś w kącie. - Nie masz za grosz gustu.

Nastolatka oderwała się od rozkojarzonego chłopaka.

- Pierwszy raz nie dostałeś, czego chciałeś Malfoy. I jak wrażenia?

- Jeszcze zobaczymy kto tu będzie górą... - uśmiechnął się szyderczo i odwrócił plecami.

Już wstawała, gotowa by wymierzyć idealny cios w policzek, ale ktoś chwycił ją za dłoń i pociągnął w dół.

- Nie warto... - szepnął Fred całując ją w policzek.

Tego wieczoru trudno jej było zasnąć. Patrzyła smutno w okno zastanawiając się nad sobą. Znowu była z chłopakiem marzeń, znowu mogła spokojnie oddać się w ręce Afrodyty, ale coś nie dawało jej spokoju. "Jeszcze zobaczymy kto tu będzie górą..." - co to mogło oznaczać? Czyżby Dracon znowu coś kombinował? Wiedziała tylko jedno... W życiu piękne są tylko chwile... Musiała czerpać życie garściami, chciała dotrzymać słowa, chciała po prostu być szczęśliwa...

~ Hermiona .

Brak weny i krótko, ale mam nadzieję, że ciekawie? :33 Jupilaaaa są razem *.* Zostawiam to wszystko waszej opinii, muszę nadrabiać zaległe historie na waszych blogach <33 Proszę was piszcie w komentarzach wasze adresy żebym nikogo nie pominęła! :D Będę wdzięczna... ♥ Pozdrawiam - wesołych mikołajek!