XXIII ~ "Coś się stało, Fred? Masz minę jakbyś zjadł kaktusa."

Juhuuuuuu! Już 23 ^^ Ale się cieszę. Tak, możecie mnie zabić, ale i tak skończę na 25 :P Dobra, zapraszam na przed przedostatni rozdział :]

XXIII ~ "Coś się stało, Fred? Masz minę jakbyś zjadł kaktusa."

Nastolatka pakowała ostatnie rzeczy do kufra. Wyjazd na Wielkanoc do Nory... I dlaczego ona się zgodziła?! Teraz gdy nie jest już z Fredem, tak ciężko jest jej znosić jego obecność. Ale szczerze mówiąc nie potrafiła powiedzieć pani Weasley, że nie będzie jej na święta. Tym samym sposobem była właśnie w trakcie ściągania walizki do Pokoju Wspólnego. Łup! - jeden schodek, Łup! - drugi schodek i... Brak "łupa"? Odwróciła się zdziwiona i spojrzała z nutą goryczy na unoszącego jej torbę Freda. 

- Nie trzeba, dam radę, dzięki. - syknęła wyrywając rudzielcowi bagaż z rąk.
Puścił go rzucając pod nosem jakąś kąśliwą uwagę na temat "jej złego humoru". Bliźniak przez kilka długich tygodni próbował się z nią pogodzić, przeprosić. Mimo wszystko nie umiała mu wybaczyć. Staszczyła ciężki przedmiot na koniec schodów i otarła pot z czoła, całe szczęście stąd zabiorą go już skrzaty domowe. Otrzepała dłonie i skierowała się do Ginny, która na kolanach Harry'ego zaśmiewała się w najlepsze z kawałów opowiadanych przez George'a. Wszyscy cieszyli się z wyjazdu do rodzinnego domu Weasley'ów, ona w głębi duszy też, ale na okazywanie euforii nie pozwoliła jej obecność rudzielca. Gdy w drzwiach ujrzeli Filcha gwałtownie podskoczyli i skierowali się do sali wejściowej. Tam Dumbledore życzył im jeszcze udanej przerwy świątecznej i tego żeby spotkali się po wolnym cali i zdrowi.

Pociąg wlókł się niemiłosiernie. Hermiona z niepokojem w oczach obserwowała przesuwające się powoli krajobrazy za oknem. Naprzeciw niej rude rodzeństwo grało w eksplodującego durnia, hałasując tak, że mogliby nawet oazę spokoju przyprowadzić o zawrót głowy. Herma nie należała do takich osób, więc momentalnie z nerwów opuściła przedział. Postanowiła przejść się trochę po pociągu, nie miała zamiaru patrzeć więcej na promienną twarz Freda. Przeszła obok wagonu z samymi Puchonami, minęła Krukonów, a potem tuż w drzwiach wpadła na wysokiego, blondwłosego Ślizgona.
- Przepraszam, ja... Draco! - uśmiechnęła się.
Złapał ją za ramię, rozejrzał się nerwowo i pociągnął do przodu.
- Mogę wiedzieć co robisz? - uniosła pytająco brwi w odpowiedzi uzyskując tylko szybkie spojrzenia na prawo i lewo. - Ach, już rozumiem. Wstydzisz się mnie? Jasne, to ja już pójdę.
- Nie idź. - zatrzymał ją. - Nie o to chodzi.
- A o co? Słuchaj, Draco, mam już na serio dość ciągłego okłamywania mnie przez chłopaków, więc daruj sobie.
- No dobra, okej. Parkinson...
Zaśmiała się.
- Znowu się na ciebie uwzięła? 
- Mhm... - mruknął wymijająco. - Myśli, że każda dziewczyna z którą rozmawiam od razu mnie kocha.
- Wariatka... Bez urazy. - dodałam szybko natrafiając na jego spojrzenie.
- Jakiej znowu urazy? - uśmiechnął się. - Chowaj się, idzie! - odepchnął ją gwałtownie.
- Ostrożniej! - syknęła zza drzwi jakiegoś wagonu.
Odwróciła się i ujrzała zdezorientowane uczennice Ravenclawu.
- Czeeeeść, jestem Hermiona. - pomachała ręką szczerząc zęby i szybko wyszła z pomieszczenia.
Widząc jeszcze jak młody Malfoy walczy z Pansy, rechocząc wróciła do swojego przedziału. Usiadła uśmiechnięta od ucha do ucha naprzeciw rodzeństwa Weasley.
- A ciebie co tak bawi? - zagadnął Fred.
Przewróciła oczami.
- Nie twój interes. 
- Powiedz nam! - Gin przekrzywiła zabawnie głowę.
- Nie ma o czym opowiadać. - uśmiechnęła się tajemniczo, wyjmując książkę.
Oby podróż się już aż tak nie dłużyła...

- Och, moi kochani! - Molly przywitała ich uściskami i automatycznie wepchnęła do domu. - Właźcie mi, bo się przeziębicie! Harry! Hermiona! - złapała ich w objęcia. - Nawet nie wiecie jak się z Arturem cieszymy, że jesteście! Rozgośćcie się.
Oboje weszli powoli do przytulnego przedpokoju i ściągnęli płaszcze. Przyjrzeli się wnętrzu domu - nic się nie zmieniło. Ten sam przytulny salon, ta sama, zawsze zajęta garnkami kuchenka, te same stare, skrzypiące schody. Szatynka wciągnęła głośno powietrze - to jest to. Pobiegła na górę zanieść kufer i ułożyć swoje rzeczy w półkach, gdy dopięła już wszystko na ostatni guzik razem z Ginny zeszły na kolację. Zajęły miejsca przy stole i nałożyły sobie naleśniki. Tuż obok Hermiony opadł Fred. Nastolatka wywróciła oczami i jakby tego nie zauważając wbiła wzrok w ciepłe ciasto. Pani Weasley ponownie zabrała głos.
- Ależ wy do siebie pasujecie! - krzyknęła na widok rudzielca i Miony dławiącej się właśnie potrawą.
- Przepraszam was na chwilkę. - wstała energicznie ciągnąc chłopaka za rękaw do przedsionka. - Nie powiedziałeś im?!
- Ale o czym...?
- Przestań się w końcu wygłupiać i choć raz bądź poważny! Twoi rodzice nie wiedzą, że nie jesteśmy już razem?
Fred obrócił głowę o 180 stopni i zajrzał przez ramię do kuchni.
- Możesz mówić ciszej?
- Nie musiałabym krzyczeć gdybyś to załatwił...
- Dobra, powiem im po kolacji, okej?
Kiwnęła wolno głową, mierząc bliźniaka nieufnym spojrzeniem. Wrócili do stołu, gdzie rozpromieniona Molly mówiła coś o "buziakach", ale na ich widok gwałtownie urwała. Fred długo przeżuwał swoją porcję. Nie chciał wyjawić prawdy rodzicom. Gdy w końcu ostatni kęs wylądował mu w przełyku spojrzał z przerażeniem na ojca.
- Coś się stało, Fred? Masz minę jakbyś zjadł kaktusa. - Artur zaśmiał się i wytarł usta serwetką.
- No, bo chodzi o to, że...
- Później powiesz, później - teraz idziemy malować pisanki!
- Ale, mamo...
- Żadnego ale!
I odeszła zbierając talerze. Rudzielec spojrzał na Hermionę z uśmiechem niewiniątka.
- Co się odwlecze, to nie uciecze... - mruknęła krocząc za Molly do salonu.

Po pół godzinie siedziała już cała umorusana w różnokolorowej farbie. Zaczęło się od tego, że Ginny chciała pobrudzić Pottera, no i... Tak jakoś wyszło. Jajka z królikami, kurczakami, tęczami, skowronkami i.. kleksami w wykonaniu Rona znalazły się w pięknie udekorowanym koszyku. 
- No, a teraz myć się i spać! - zagadnęła dziarsko matka rudzielców.
- Zanim pójdziemy to...
- Daj nam spokój Fred! Dzieciaki są zmęczone, my też chcemy odpocząć. Opowiesz nam rano... No i nie smuć się tak! - pulchna kobieta poczochrała mu włosy i ruszyła kaczym krokiem do kuchni. 
Gryfoni powoli przeciągnęli się i wspięli po schodach, tuż przed sypialnią szatynka złapała Freda za ramię.
- Nie myśl, że ci to ujdzie płazem. - mruknęła otwierając drzwi.
Rudzielec poruszył zabawnie brwiami i uśmiechnął się szelmowsko. Nastolatka z trudem powstrzymała się od uśmiechu. Spłonęła łagodnym rumieńcem i zamknęła się w pokoju.

~ Hermiona .

No i jest ^^ Podoba wam się? :) Nie, nie pogodzili się, ale błagam nie zabijajcie, bo nie poznacie dalszej części, a w epilogu będzie się działo, BŁAHAHAHAHAHA! :33 Komentujcie :** Wpis dla Ew i oczywiście mojej Ginny ♥