XXIV ~ "Bo chyba nie każdemu śni się Pan Pączek jedzący samego siebie, prawda?"

Wiecie co? Tak szczerze mówiąc siedzę i czytam te wasze komentarze i nawet nie wiecie jak one chwytają za serce... ♥ Przemyślawszy sprawę, doszłam do wniosku, że nie dałabym rady odebrać wam przyjemności czytania, więc... Cieszcie się - przedłużę książkę :* Rozdział z dedykacją dla wszystkich komentujących poprzedni wpis - jesteście najlepsi :)) Zapraszam już na 24 :D

XXIV ~ "Bo chyba nie każdemu śni się Pan Pączek jedzący samego siebie, prawda?"

Pierwsze promienie wiosennego słońca wkradały się leniwie do zakurzonego pokoju dwóch, pogrążonych w głębokim śnie nastolatek. Dziewczyny nieświadome otaczającego ich magicznego nastroju, wciągały z westchnieniem powietrze, co rusz przekręcając się na drugi bok. Zegar wskazywał godzinę 9:00, na strychu Ghul dudnił już w rury, a z pokoju Freda i Georga dało się wychwycić pojedyncze skrawki konspiracyjnych rozmów. Spało im się w najlepsze, niestety całonocną drzemkę musiała im przerwać jedna, ruda, roześmiana głowa.

- Na śniadanie leniuchy! Dziś serwujemy gorące jajka!!- postać wparowała raptownie do pokoju uderzając raz po raz, w duży garnek. Dwie poduszki przeleciały przez pół pokoju i trafiły chłopaka w twarz.

- RON, WYNOŚ SIĘ! - wrzasnęła Ginny. Rudzielec spuścił pokornie głowę i opuścił sypialnię nastolatek. Spojrzały na siebie wywracając oczami, po kilkunastu minutach leniuchowania, doszły do wniosku, że jednak trzeba się ubrać. Pościeliły łóżka, włożyły na nogi mięciutkie kapcie i udały się do łazienki na piętrze. Kolejno wyszorowały dokładnie zęby, ubrały się, pomalowały i uczesały. Nie zapominając o tym jak 20 minut sterczały pod drzwiami, czekają aż George w końcu skończy brać prysznic.

- Pospiesz się! - warknęła w końcu rudowłosa.

- No już, już... Co ty jesteś dzisiaj taka cięta? - odpowiedział nastolatek wychodząc z zaparowanego pomieszczenia.

- Jakbyś został obudzony wielkim garnkiem to też byś był. - mruknęła wycierając lustro.

Zeszły powoli na śniadanie i pomogły pani Weasley porozkładać talerze. Poustawiały na Wielkanocnym stole różnorodne potrawy, napoje i desery. Było to tradycyjne, pokorne śniadanie... z wieloma wspaniałymi dodatkami. Gdy reszta rodzina się zebrała, zasiedli do stołu składając sobie życzenia. W ciągu kilkunastu minut został już tam tylko obrus, wszystko było wyczyszczone przez Molly, pracującą szybko i dokładnie swoją różdżką. 

- No, to jak myślisz, Arturze? Chyba czas żeby zaczęli szukać swoich słodyczy!

Nie okazało się to bardzo prostą rzeczą. Podzielili się na trzy dwuosobowe grupki. Harry przeszukiwał strych i 2 piętro z Ronem, bliźniacy pobiegli na 1 piętro i parter, a dziewczynom przypadł w zasłudze cały ogród pełen gnomów i podwórze. 

- Gin, a tak właściwie... Głupie pytanie, u was też słodycze przynosi królik?

Trzynastolatka wybuchnęła śmiechem.

- Królik?! Oszalałaś?! 

- Tak, tak, głupie... 

- Oj, wybacz ty mówiłaś poważnie. - szepnęła Ginny pomiędzy jednym krzakiem magicznego bluszczu, a drugim. - No więc, u nas jest tak, że czekoladę przynosi Pan Pączek.

- Pan Pączek?

- Pan Pączek.
- Serio?

- Mhm. 
- No i co robi ten wasz Pączek?
- Składa złote jaja...
- Serio?!
- Przecież wiesz, że sobie żartuję!

Ale nie usłyszała prawdziwej wersji, bo zagłuszył ją krzyk uradowanych chłopców.

- MAMY JEEEE!!!

Po pół godzinie leżeli na kanapie zasypani papierkami. Ginny trzymała głowę na kolanach Pottera i śmiała się beztrosko, George grał z Ronem magiczne, czarodziejskie szachy, a Fred wlepiał wzrok w niczego nieświadomą Hermionę. 

- Mógłbyś przestać się tak gapić? - mruknęła podirytowana natrafiając na spojrzenie chłopaka.

- Nie mogę, za ładna jesteś. - uśmiechnął się.

- Idź się utop w czekoladzie.

- Hermiona... Pocisnęłaś... - drugi bliźniak pokręcił sarkastycznie głową. Rzuciła w niego czekoladową żabą. - Ty, a wiesz, że takiej karty jeszcze nie mam?!

- Cieszę się very much... - wykrzywiła zabawnie twarz zamykając oczy. 
Nie wiedziała, że za duża ilość cukru zjedzona przed drzemką może powodować aż tak bujną wyobraźnię. Bo chyba nie każdemu śni się Pan Pączek jedzący samego siebie, prawda? Gdy doszedł do czekoladowych oczu obudziła się, z przerażeniem stwierdzając, że jest sama w sypialni. Przetarła zaspane oczy i rzuciła krótkie spojrzenie na zegarek. 15:00... 
- Już po obiedzie... - mruknęła wstając.
- A może nie...? - w zacienionym kącie ujrzała delikatny ruch jakiegoś ciała. Rudzielec wstał i wyszczerzył swoje śnieżnobiałe zęby do czternastolatki.
- O co ci znowu chodzi Fred? - westchnęła. Była już wyczerpana tymi ciągłymi próbami przypodobania się jej.
- O to żebyś nie umarła z głodu.
- Nie żartuj sobie...
- Serio mówię. - uśmiechnął się. Zerknęła na niego wyczekująco. Jednym susem znalazł się z powrotem w rogu pokoju i przyciągnął na środek mały stolik zastawiony jedzeniem. - Wiesz, jeszcze nie gotowałem bez użycia magii, ale kiedy mama dowiedziała się o co chodzi to mi troszkę pomogła. Przyjmij to jako... KOLEJNY przeprosinowy prezent. - odsunął jej krzesło. Spojrzała na niego z niemałym zdziwieniem czując motylki w brzuchu.
- Poczekaj, niech się zastanowię. Powiedziałeś rodzicom? 
- Jakoś musiałem, ale było to trudne... Nawet nie wiesz jak bardzo trudne...
- Zdziwiłbyś się ile rzeczy wiem.
- W to nie wątpię. - zaśmiał się.
- Sugerujesz coś?
- Jedynie to, że jesteś najinteligentniejszą osoba jaką poznałem. - uśmiechnął się patrząc jak szatynka łapczywym wzrokiem mierzy indyka. - Jedz.
Spojrzała na niego z pewną wątpliwością, obejrzała dokładnie mięso jakby się bała, że jest zatrute i po kilku minutach już zajadała się przepyszna potrawą.
- Wyborne... Niesamowite!
- Jedzenie?
- Nie, to jak bardzo umiesz się podlizywać.
- Podlizywać to złe słowo... Może raczej zwracać czyjąś dobrą wolę w swoją stronę albo umiejętnie manipulować zasobami wiedzy osób, które...
- Podlizywać.
- ... podlizywać.
Uśmiechnęła się do niego. Po raz pierwszy poczuła, że byłaby w stanie mu chyba wybaczyć, ale momentalnie zmieniła opinię. Był jej przyjacielem, nie chciała tego burzyć, nie chciała tego już niszczyć, naruszać... Podniosła się z krzesła, podziękowała mu i wyszła zostawiając serwetkę na krześle. Wypadł za nią do przedpokoju i chwycił ją za ramiona.
- O co chodzi? - spytała zrezygnowana. Ujął jej dłonie i przybliżył je na wysokość swoich ramion.
- Może proszę o zbyt wiele... - zaczął. - Ale daj mi jeszcze szansę.
- Już drugą? Drugą, Fred?
- Do trzech razy sztuka. - uśmiechnął się. 
- A ty tylko żartujesz... - cofnęła się by odejść, ale ją przytrzymał.
- Nie uciekaj... Wtedy na korytarzu, ja... Ja nie chciałem żeby tak to wszystko wyszło. Wyobrażałem to sobie inaczej. - mruknął.
- Nie ty jeden.
- Chodzi mi o to, że... Że zależy mi na tobie. Dasz mi jeszcze jedną szansę? Obiecuję, że tej nie zmarnuję.
Hermiona westchnęła cicho i zwróciła wzrok na swoje niebieskie adidasy.

~ Hermiona .

No więc, wielka euforia autorka nie kończy jeszcze książki ^^ Tak, lubię was trzymać w niepewności ♥ Rozdział lekki, myślę, że przyjemnie wam się czytało, szkoda tylko, że nie wyszedł mi taki długi ♥ Zachęcam do dodawania komentarzy ;*