I ~ "Wreszcie Hogwart."

Hej, obiecałam regularnie posty i wychodzi na to, że to będzie raczej codziennie ♥ Chciałabym poprosić was o komentowanie ;) Nie jestem pewna, czy akcja nie rozwija się troszkę za szybko. Proszę o poprawki w komentarzach, za wszystkie uwagi - szczerze dziękuję.

I - Wreszcie Hogwart... 

- Hermiona! Hermiona! - ktoś krzyknął i z tłumu wyłoniła się rozczochrana, rudowłosa trzynastolatka. Ginny biegła przewracając po drodze przechodniów. Różowa na twarzy od wiatru rzuciła się przyjaciółce na szyję. Peron 9 i 3/4 zapełniał się powoli uczniami, a zegar na ścianie wskazywał za pięć jedenastą. 
- Zdążyliście! - wydyszała szatynka uwalniając się z uścisku dziewczyny. Ze ściany w pośpiechu wybiegła cała reszta Weasley'ów. Załadowali kufry do expressu i wychylili się przez okno. Ledwie Molly zdołała przestrzec bliźniaków przed wysadzeniem biblioteki, a usłyszeli gwizd i pociąg ruszył.
- Fred, dopisz to do naszych planów na przyszłość. - George uśmiechnął się figlarsko. Hermiona skarciła go spojrzeniem. Drugi bliźniak wyszczerzył zęby i mrugnął do niej. Zdziwiło ją to na tyle, że zdołała tylko pokryć się szkarłatnym rumieńcem i zwrócić wzrok w stronę swojej książki. Nie mogła jednak skupić myśli. Czytając jedno zdanie pięć razy, zastanawiała się co to nietypowe zachowanie mogło oznaczać. Wreszcie zrezygnowana zamknęła podręcznik do transmutacji i wpatrzyła się w okno. Ciągle nie mogła oprzeć się wrażeniu, że Fred się jej przygląda. Mimowolnie zwróciła wzrok w jego stronę. On jednak jak gdyby nigdy nic wertował kartki jakiegoś starego albumu, co chwila wybuchając razem z George'm przenikliwym śmiechem. Cóż, najwidoczniej tylko jej się zdawało. Po tym stwierdzeniu atmosfera trochę się rozluźniła. Po wizycie wózka ze słodyczami w ich przedziale, nie było osoby, która by się nie śmiała. Wszystko było do tego powodem : a to dymiące uszy Rona, a to Ginny rechocząca jak ropucha, Harry, któremu spuchła głowa, bliźniacy bijący się po twarzy o ostatnią czekoladową żabę i wreszcie Hermiona, która przez pół godziny nawijała jak Hiszpan. W takich nastrojach wysiedli i udali się do Wielkiej Sali.
- Ten rok będzie dla nas wyjątkowy - powiedział Dumbledore - Pełen niespodzianek : tych złych, jak i tych dobrych, ale o tym potem. Jedzcie!
Stoły pokryły się przepysznymi potrawami, a sala rozbrzmiała od braw.
- To jego pierwsza normalna przemowa! - wrzasnął Ron zabierając się za jedzenie.

___________________________________

* Po kolacji w pokoju wspólnym Gryfonów.

- Nie możecie! Ile razy mam wam powtarzać, że nie możecie?!
Fred i George spojrzeli po sobie :
- Możemy.
- Nie wiecie w co się pakujecie! To pierwszy wieczór, a wy co?!
- Hermiono, uspokój się. Harry, podaj nam mapę i pelerynę.
- Nie, Harry, nie! Czy ktoś mnie w ogóle słucha?!
- Ale wiesz, że ty też już wyszłaś tak? - bliźniacy uśmiechnęli się.
Czarodziejka rozejrzała się wkoło. Rzeczywiście stała na środku korytarza, w piżamie, przed obrazem Grubej Damy.
- Tylko was pilnować...
- A ta zawsze ma jakąś wymówkę - mruknął George.
- Idziesz, czy nie? - Fred podniósł pelerynę.
- Ale jak nas złapią... 
- I za to cię kochamy... - zaśmiali się.
Wędrowali długo mrocznymi korytarzami Hogwartu. Minęli Irytka i schodek-pułapkę, przeszli obok biblioteki i ze strachem, na palcach obok gabinetu Filcha. Wreszcie trafili na błonia. 
- Dokąd wy mnie właściwie ciągniecie? 
- My cię ciągniemy? Sama się wprosiłaś w tą nocną eskapadę. - uśmiechnęli się.
- Czyli teraz jestem niechcianym gościem, tak?
- Hermiono, nie marudź, bo rzucimy cię hipogryfom na pożarcie jak nas odkryją... - George wywrócił oczami.
- Chyba nie idziemy do Zakazanego Lasu? - zatrzymała się, a niewidka spadła na ziemię. Fred nałożył ją z powrotem. 
- Uspokój się, okej? Nie chcesz, nie idź. Podrzucimy cię do Hagrida jeśli się boisz.
- Ja się boję? Jestem odważna jak lew.
- Prawdziwa Gryfonka. 
Herma zarumieniła się. Na szczęście było ciemno i żaden z bliźniaków tego nie zauważył. Szła dalej cicho, mimo wszystko kuląc się pod płachtą. Dało się już czuć jesienny chłód pod cienką piżamą. Nagle usłyszała trzask. Nie zważając na bliźniaków odwróciła się gwałtownie. Po raz kolejny zdradziła ich obecność. Ujrzała przed sobą dziwny, ciemny kształt. Coś sapało i bardzo szybko zbliżało się do nich. Krzyknęła. Zaczęła biec na oślep.
- Hermiona! Hermiona, stój! - gdzieś w oddali słyszała głosy bliźniaków, ale nie zważała na to. Wyciągnęła różdżkę, mruknęła "Lumos" i rozejrzała się. Nikogo nie było. Wnet coś złapało ją w pasie. Zaczęła się szamotać i piszczeć.
- Cholibka, spokojnie.
Otworzyła oczy i spojrzała w górę. Hagrid.

___________________________________

- Jak mogliście wymknąć się w nocy do Zakazanego Lasu?! Po co wam to było?! Po co?! I jeszcze ty Hermiono?! - McGonagall dostała szału. Bliźniacy stali z obrażonymi minami i spuszczonym wzrokiem w ziemię. - Jak wy wyglądacie! Brudni, liście we włosach, gałęzie! To nie jest gryfońska postawa!
Dziewczyna stała patrząc się na wrzeszczącą profesorkę, na Freda i Georga z twarzami jak u zbitych  psów i uśmiechnęła się. "Wreszcie Hogwart..." - pomyślała.

~ Hermiona .