XIII ~ „W tym właśnie momencie to ujrzeli. Drzwi do gabinetu Snape’a otworzyły się gwałtownie.”

No witajcie ^^ Napracowałam się nad tym rozdziałem i mam nadzieję, że się wam spodoba. No to zapraszam na rozdział 13 J Dedykacja dla ~ Miony i adminki strony Tłuste włosy? Pff. Ja i tak Cię kocham. 

XIII ~ „W tym właśnie momencie to ujrzeli. Drzwi do gabinetu Snape’a otworzyły się gwałtownie.”

Hermiona stała przyciskając swoją głowę do ramienia Freda. Łzy leciały jej stróżkami, nie nadążała z ich wycieraniem. Nie mogła patrzeć w tamto miejsce. Była wstrząśnięta. Rudzielec jakby oniemiał, stał przytulając czarodziejkę i nie mógł się w żaden sposób poruszyć. Nie wiedzieli ile czasu zajęło im otrząśnięcie się, ale już na pewno było grubo po 12:00. Granger wyszła zza drzewa podnosząc swoje rzeczy spod ławki. Chwyciła bliźniaka za rękę i ruszyła w kierunku zamku. Patrzyła w stronę, w którą udał się Snape z McGonagall i Ginny. Chciała krzyknąć, wyrwać się, pobiec… Nie miała sił. Nogi się pod nią uginały, jej wyraz twarzy wskazywał na  to, że ktoś potraktował ją obliviate – nie wyrażał nic. Z niemałym kłopotem dotarła na korytarz przed pokojem wspólnym gryfonów. Spojrzała na obraz, mruknęła „Quidditch przez wieki” i ślimaczym krokiem ruszyła w stronę kanapy. Usiadła i zapatrzyła się w płomienie. Kolejna kropelka spłynęła jej po policzku. Ogień kojarzył jej się z Gin. Właściwie wszystko co teraz było w saloniku kojarzyło jej się z młodą Weasley. Pierwszy raz wkurzała ją czerwień, której było tam wyjątkowo dużo. Skuliła się i spojrzała na tępą buzię rudzielca siedzącego obok. Zerknęła na jego oczy – tylko one potrafiły pokazać co naprawdę czuje chłopak. Chwyciła go za dłoń. Nie poruszył się. Patrzył nieobecnym wzrokiem w podłogę, jakby ktoś go zamroził. Szturchnęła go w ramię.

- Wszystko będzie dobrze…  - mruknęła niepewnie.

Sama w to nie wierzyła, ale trzeba było coś powiedzieć. Obdarzył ją smętnym spojrzeniem i przyciągnął do siebie. Objął ją czule i pocałował w czoło. Westchnęła cicho i zamknęła oczy. Oparła się o niego i zaczęła myśleć. Była załamana. Co stało się jej najlepszej przyjaciółce? Najpierw Fred, teraz jego siostra… To jakiś spisek na rudą młodzież? Nie wiedziała co myśleć. Czuła się pęknięta na pół. Coś się w niej gotowało. Coś co w pewien sposób dodawało jej odwagi. Mogłaby teraz wstać i pobiec za nimi. Rzucić się na Severusa i trzepnąć go po głowie… Gdyby gdzieś nie wyparował. Podniosła ciężkie powieki i zerknęła na zegar – czas na obiad.

Hermiona powoli obracała swój talerz na wszystkie strony. Nie wiedziała jak zabrać się za jedzenie. Wyraz twarzy bliźniaka wskazywał na to samo. George podbiegł do nich szybko i opadł na ławkę szczerząc zęby. Widząc ich miny wyczuł, że coś jest nie tak. Nikt nie miał siły powiedzieć mu o co chodzi. Nastolatka położyła łokcie na stół i oparła głowę. Nic się dla niej teraz nie liczyło. Była zdenerwowana, załamana, flegmatyczna…

Szła energicznie korytarzem przewracając wszystkich po drodze. Była wściekła. Za nią biegiem kroczył zbulwersowany Fred. Znaleźli się w lochach. Było tam ciemno, mrocznie i ponuro. Nic nowego. Kroczyli w stronę pokoju wspólnego Ślizgonów. Czarodziejka wyciągnęła pięść i zamachnęła się by zapukać. W tej samej chwili z otworu wyszedł Malfoy, w efekcie czego uderzył mocno w ścianę. Podniósł się gwałtownie. O dziwo na jego twarzy nie malował się gniew, raczej coś typu smutku i rozpaczy. Fioletowy znak na czole stawał się coraz wyraźniejszy. Popatrzył powoli po wściekłych gryfonach. Automatycznie powróciło do niego jego ślizgońskie zacięcie.

- Czego tutaj szukacie?! – warknął.

- Na pewno nie guza, ty już jednego masz. – odparł Fred.

- Co ty, Weasley i ta szlama tu robicie?!

Rudzielec zamachnął się. Dziewczyna złapała go szybko za nadgarstek.

- Nie warto… - mruknęła.

- Przyszedłem cię ostrzec, ty mały…

- Fred!

- … gnomie – dodał niewinnie.

- Lepiej.

- Nie zbliżaj się do Hermiony!

- Popatrzcie biedaczyna mi grozi! Jestem zdziwiony, że cię na to stać …

- Odszczekaj.

- Bo co?

- Zobaczysz… - podszedł do niego.

- O jeny, jak ja strasznie zobaczę! Jak on mi okropnie pokaże! Oooo!

W tym właśnie momencie to ujrzeli. Drzwi do gabinetu Snape’a otworzyły się gwałtownie. Stał w nich wściekły profesor. Wrzeszczał na nich i krzyczał. Oni stali jak skamieniali. Zobaczyli coś czego nie chcieli. Za profesorem na wielkim stole leżała nieprzytomna Ginny… Malfoy odepchnął nauczyciela i wpadł do pokoju. Odgarnął włosy z twarzy trzynastolatki i zrobił minę jakby zjadł coś kwaśnego. Smętny wyraz błąkał się po jego obliczu. Otarł policzek. Czyżby Dracon płakał? Wybiegł z pomieszczenia tak gwałtownie, że nawet nie zauważył mistrza eliksirów leżącego na podłodze. Hermiona wpatrywała się szerokimi oczami w nieruchome ciało. Obraz zaczął robić się czarny… Nie widziała nic. Przestały docierać do niej krzyki Severusa. Osunęła się po ścianie i upadła na podłogę.

Oślepił ją jasny blask. Lampa w skrzydle szpitalnym wisiała tuż nad jej twarzą. Odsunęła ją jednym gestem.

- Hermiona, ty żyjesz… - usłyszała ulgę w głosie rudego chłopaka.

- A czemu miałabym nie żyć? – spytała chwytając się za bolącą głowę.

- Leżysz tu już 3 dni…

- Co takiego? A co z Ginny?!

- Ech, rozmawiałem z Minerwą. Powiedziała, że gadała z naszą matką. Jeśli ona zdecyduje, że powie o co chodzi to powie, jeśli nie… Dowiemy się w swoim czasie… - mruknął. – Ale… Molly nie może powiedzieć.

- Co? Dlaczego? Nie widzi, że się martwicie? George, Ron, ty…

- Widzi, ale nie może.

- CZEMU?!

- Zmutowana roślina argentyńska, która powoduje puchnięcie języka gdy tylko się jej dotknie… Mama dostała w upominku.

- Oj, wybacz… Tak mi przykro.. – złapała go za rękę.

Pogłaskał ją i uśmiechnął się smutno.

- A… Draco?

- Słucham? – zdziwił się

- Draco. O co mu chodziło?

- Jeszcze do tego nie doszliśmy… ech, jest ostatnio jakiś dziwny. Zaczął się z nami witać.

Dziewczyna wybuchła śmiechem. Rudzielec potrafił poprawić jej humor nawet w najciemniejsze, najsmutniejsze dni. Może za to go tak uwielbiała?

Minął tydzień. Po szkole krążyły różne plotki dotyczące młodej Weasley i Malfoya. Było to ściśle tajne, więc wiedzieli o tym tylko wszyscy. Nastolatka dalej nie rozgryzła tajemnicy wieży i blondyna, ale czuła, że niedługo wszystko się wyjaśni. W całym Hogwarcie trwały przygotowania na bal. Ach, bal… „Jeremy znalazł sobie inną partnerkę. Twierdzi, że Gin nie obudzi się do Wielkanocy… Wredny, mały szczur!” Stali właśnie na jednym z korytarzy. McGonagall usadziła wszystkich na miejscach i zawołała Filcha z wielkim gramofonem. Zaczęły się próby do tańca. Nastolatka włożyła wysokie buty i zaczęła się przewracać wpadając co chwila w śmiech. Żałowała, że nie ma z nią jej najlepszej przyjaciółki. Stanęła naprzeciw Rona.

- Heeej, jestem wyższa! – uśmiechnęła się.

- Tylko w tych butach. – mruknął. – Ja mam normalnie prawie dwa metry.

- Dwa metry?! Chyba w szpilkach i cylindrze!

Parvati i Lavender dostały głupawki. Fred porwał szatynkę na ręce i zaczął z nią biegać po całej Sali. Lee z George’m puszczali fajerwerki… tak wyglądały próby walczyka. Minerva zadecydowała, że potrzebują jeszcze sporo pracy…

- W każdy wtorek, czwartek i piątek – krzyknęła. – Uczycie się tańczyć! Nie ma odwrotu!

Jęki żalu i smutku poniosły się po całym holu… Z małymi wyjątkami.

- Hermiona! – do kuśtykającej nastolatki biegła Luna.

- Cześć!

- Coś się stało? – spytała.

- Jakbyś tańczyła po 4 godziny w butach na obcasach też miałabyś odciski i zły humor…

- Nie do końca! Jak byłam mała chodziłam w szpilkach po polu żeby zapobiec pojawieniu się kokosunów w zbożu…

- Że czego?!

- Kokosunów… Są to stworzonka, które…

- Dobrze, rozumiem! – uśmiechnęła się.

Dziewczyna siedziała wieczorem mocząc stopy w gorącej wodzie. (Jak dobrze, że zna tyle zaklęć domowych!) Zasypiając myślała tylko o swojej najlepszej przyjaciółce. Miała ostatnio tyle problemów na głowie… Potrzebowała jakiejś dobrej rady. Fakt, faktem był przy niej Fred, ale potrzebowała kogoś bliskiego… Kogoś takiego, kto by z nią był, siedział przy niej trzymając ją za rękę mówiąc „Nie martw się, kochana! Dasz radę!” i doradzając w sprawie „Jaką sukienkę mam ubrać na bal?”. Przecież rudzielec nie będzie przymierzał z nią różowych kapeluszy malując paznokcie…

~ Hermiona .

No dobra! Co wy na to? Podobało się? 3 i pół strony A4 i takie krótkie.? :CC